Plenerowe widowisko w hołdzie Lechowi Raczakowi, wieloletniemu dyrektorowi artystycznemu festiwalu Malta.
Bohaterem spektaklu jest Juda Loew ben Bezalel, znany jako Maharal. Był to XVI-wieczny rabin Pragi, który według legendy ulepił z gliny postać człowieka, a następnie ożywił ją, wkładając jej do ust pergamin z hebrajskim słowem emet („prawda”). Wymazanie pierwszej litery powodowało powstanie słowa met (czyli „śmierć”), co odbierało Golemowi życie. Mahral do dziś jest uważny za jednego z największych znawców Talmudu, żydowskiej mistyki i filozofii. Jego grób na praskim cmentarzu żydowskim (rabin zmarł w Pradze w 1609 roku) otaczany jest czcią współwyznawców; jego traktaty są wciąż wydawane i czytane.
W przedstawieniu sacrum miesza się z profanum, to, co zmyślone z faktami, tragedia z farsą, ludzka ułomność z porywami wielkości, odległa przeszłość z teraźniejszością, to, co bliskie i znajome z tym, co dalekie i obce. Mahral urodził się bowiem w Poznaniu i po zakończeniu kadencji w Pradze powrócił do rodzinnego miasta, gdzie, z przerwą, przebywał do 1598 roku (jako rabin miasta a potem Wielkopolski). Twórcy nawiązują w spektaklu do legend o poznańskich rabinach, wykorzystują anegdoty z miejskich kronik, przywołują niedawne wydarzenia, a także współczesne wyobrażenia o Poznaniu.
spektakl na podstawie tekstu Macieja Rembarza
reżyseria, scenariusz: Lech Raczak
koncepcja plastyczna, scenografia, obiekty teatralne: Piotr Tetlak
kostiumy: Ewa Tetlak
grafika i projekcje wideo: Jakub Psuja
muzyka: Katarzyna Klebba, Paweł Paluch
teksty piosenek: Maciej Rembarz
realizacja: Interdyscyplinarna Grupa Teatralna Asocjacja 2006Lech Raczak urodził się w 1946 roku. Był reżyserem, dramaturgiem, autorem scenariuszy teatralnych, teatrologiem. W 1964 roku współzałożył Teatr Ósmego Dnia, w latach 70. i 80. był kierownikiem artystycznym i reżyserem wszystkich przedstawień tego zespołu. „Ósemki” wsławiły się swoim społecznym zaangażowaniem, wsparciem dla KOR oraz protestów przeciwko wpisaniu ZSRR i PZPR do konstytucji PRL w 1976 roku. W połowie lat 80. władza zakazuje teatrowi występów. Aktorzy grają na ulicach i w kościołach, potem emigrują do Włoch. Po powrocie na początku lat 90. reżyser odchodzi z zespołu. W latach 1995-1998 Lech Raczak był dyrektorem artystycznym Teatru Polskiego w Poznaniu, zaś w latach 1993-2012 dyrektorem artystycznym Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego „Malta”. Jako reżyser współpracował z teatrami dramatycznymi (m.in. Teatr Polski w Poznaniu, Teatr im. Aleksandra Fredry w Gnieźnie, Teatr Studio w Warszawie, Teatr Miniatura w Gdańsku, Wrocławski Teatr Współczesny, Teatr Nowy w Łodzi i Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy), a także z niezależnymi zespołami (Sekta, Asocjacja 2006, Basho w Modenie, Arca w Katanii, Aenigma w Urbino, Uqbar w Weronie). Teksty teatrologiczne Lecha Raczaka były publikowane w Polsce, Stanach Zjednoczonych, we Francji, Niemczech, Wielkiej Brytanii i we Włoszech. W 2012 roku ukazała się trzytomowa edycja jego „Pism teatralnych”. W 2018 roku Lech Raczak został laureatem Nagrody Artystycznej Miasta Poznania. Zmarł w styczniu 2020 roku.